بررسی تاثیر تحریکات حسی بر عملکرد تنفسی بیماران تحت تهویه مکانیکی

هدف: بهبود عمل‌کرد تنفسی و آماده نمودن بیمار برای جداسازی از دستگاه تهویه‌ مکانیکی یکی از چالش‌های مراقبتی در بخش‌های مراقبت ویژه است. هدف این مطالعه بررسی تاثیر تحریکات حسی بر عمل‌کرد تنفسی بیماران تحت تهویه مکانیکی می‌باشد. مواد و روش‌ها: این پژوهش یک مطالعه نیمه‌تجربی مقدماتی بود که در آن 30 بیمار تحت تهویه مکانیکی در بخش‌های مراقبت ویژه شهر کاشان به‌صورت در دسترس انتخاب شدند. پس از ثبت مشخصات دموگرافیک و پارامترهای همودینامیک و تنفسی بیماران، برنامه تحریکات حسی در شیفت صبح با کمک همراه بیمار به مدت 25 دقیقه انجام شد. سپس پارامترهای تنفسی و فیزیولوژیک بیماران بلافاصله و یک ساعت بعد توسط چک‌لیست ثبت گردید. یافته‌ها: یافته‌ها نشان دادند که میانگین سنی بیماران 5/19±1/57 سال و میانگین مدت زمان اتصال آن‌ها به دستگاه تهویه مکانیکی در زمان مطالعه 4/4±7/5 روز بود. بیش‌تر بیماران (6/66%) به‌علت نارسایی تنفسی تحت تهویه مکانیکی بودند. تحریکات حسی؛ پارامترهایی همچون تعداد تنفس، تهویه دقیقه‌ای، اشباع اکسیژن خون شریانی، ضربان قلب، و فشار خون سیستولیک بیماران را به‌طور معنی‌داری افزایش داد (05/0P<) اما بر حجم جاری، کمپلیانس ریه‌ها و حداکثر فشار دمی تاثیر معنی‌داری نداشت (05/0P>). همه پارامترهای تنفسی و همودینامیک بیماران پس از یک ساعت به‌طور معنی‌داری کاهش یافت. نتیجه‌گیری: تحریکات حسی می‌تواند مرکز تنفس بیماران تحت تهویه مکانیکی را تحریک نماید اما بر پارامترهای جداسازی بیماران تاثیری ندارد. مطالعه بیش‌تر برای بررسی تاثیر طولانی‌مدت تحریکات حسی بر آمادگی بیماران تحت تهویه مکانیکی برای جداسازی پیشنهاد می‌شود